پریچهـری که از جنس پری بود

خــدای عشق و راز دلبــری بود

کمان ابــرویِ قصــر عاشقی ها

شقـایق گـونه و گیسو زری بود

گل سرخ وسفیــدم ناز شستت

شـــراب کـــهنه در جــام الســتت

چنـان ناز و فــریبـائی کـــه گاهی

خدا زُل می زند در چشم مستت

هـر زمـان خاطـره اش می گـذرد از بغلم

بوی خوش می وزد از دفتر شعر و غزلم

زاد ِ شیـرازم و در زمـــزمه ی اهـــل ادب

شعـر ناخــوانده ای از دفتـر شیــخ اجلـم

استکانی غـزل از واژه ی دم کرده بنـوش

تا کـه شیرین بشـود کـام تـو از مـاحصلم

من نه آنم کـه کنم سجـده به بتهای زمان

فـارغ از بند غـم و خـدعه ی لات و هُبَلم

بـه صف آرایی شـر می زنم آتش کـه مگر

کلبـه روشـن شـود از مشعـل خیـرالعـملم

یادِ فرهادم و در بُعـد زمان جلوه ی عشق

می بـرد تا بـه سرِ صخـره و کـوه و کُتَلـم

برلب چشمه ی شیرین پس پَرچین خیال

هــم چنـان منتظــر وعده ی بـانــو عسلم

از همان کـودکی ام رفتــه ام از یـاد خـودم

کوچه ها گم شده در خاطره ی شـاد خودم

کس به فـریادِ منِ بی سر و سامـان نرسید

می دوم تـا بـرسـم بلکه بــه فــریاد خـودم

بس کـه تنهـایی ِ خــود را بفشردم بـه بغل

شده ام دائماً از وسوسه معتاد خودم

مِثل برگی که پریشان شده در آتش و دود

سوزِ آهـــم بـه خدا می رسد از داد خودم

مانده ام در پس پَرچین که مگـر گل بدهد

شاخه ی نسترن و میخک و شمشاد خودم

گـــــــره ِ مسئـله ای وا نشـــد از راه ِ دعــا

هم چنـان واقفـم از مشکل و ایـراد خودم

آفـرین بـر تو کـه از دلبـر خـود گویی و من

شده ام عـاشقِ دل بسته بـه همـزاد خودم

نه کـــه دل می کَنم از خاطــر بانــو عسلم

در بــدر در پی شیرینـم و فــــرهاد خــودم

بـهشـتـت را بـــــرایم دام کـــردی

مــــرا با دانــه سیبی خـــام کردی

نچـیـــدم سیبی از باغـــت ولیکن

مـــــنِ آواره را بـــــدنـام کــــردی

کمین کــــردی کماکان بیـــن راهم

نگاهــت را فشــــردی در نگاهــــم

حــــواســم را از اول پـــرت کردی

کــه در آخـــر بیندازی بـــه چـاهم

زمستـان نالــــه هایــــم را شنفتی

وزیــدی بــر مـن و یک دم نخـفتی

تو طــوفان بودی و من تکدرختی

تبـــر بــــودی ولی هـــرگز نگـفتی

به هـر سوئی بـه هـر جائی دویدم

ازاین شاخه بـه آن شاخــه پریدم

رهــــــا بـودن اگــــرچــه آرزو بود

نشانی جــز غـم و محنت نـدیـدم

نشستی روبـــرویم فتنه کـــــردی

به ناحـــق در درونم رخـنه کـردی

وجـودم را کـــه در دستت گرفتی

هــوسران و خـراب و تشنه کردی

نهــادم سـر بــــه روی مُهــرِ ایمـان

شـــدم فـــارغ از احــوال پریشان

از اینکه دل به آن ممنوعـــه دادم

پـشیمــانـم پـشیمــانـم پـشیـمــان

شدم فرهادِ شیرینی که بر لب هـا شکـر دارد

پیامــم داده با تلخی کـه شیرینی ضـرر دارد

مگرحافظ نمیگوید که عشق آسان نمود اول

گـذر از کـوچه ی معشوقه امٌـا درد سـر دارد

شبی گفتم که ای غافل بیا دل را بـه دریا زن

ندانستم کـــه شورِ عاشقی صدها خطر دارد

به روی لب بزن مُهر و سرِ شب ناله کمتـر کن

که هـر دلـداده یاد از نغمه ی مرغ سحر دارد

اگــر دنیا بهـــم ریـــزد بـه سر وقتم نمی آید

همان زیبای نازک دل که وحشت از بشر دارد

نسیـمِ تـازه می ریـزد از امـواج خیـال انگیز

هـــزاران تـار ابــریشم نگــارم تا کــــمر دارد

هـوای سرزمینم را نماید خیس و عطـرآگین

صبـا در بافــه ی زلفش بــه آسانی گـذر دارد

درون خـود نمی گنجـم اگــر بینم عسـل بانو

به من ازگوشه ی چشمش نگاهِ مختصر دارد

لبت کندویی از شهد ِ عسل ریز

بیاور چایی و صبحانه بر میز

بکن ‌ با عطر ِ ناب ِ مهربانی

هوای ِ صبح شهرم را دل انگیز

ﮔﻠﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﮐـﻪ ﺩﺭ ﮔﻠﺸﻦ ﻧﺸـﺎﻥ ﺍﺯ ﻓــﺮﻭﺩﯾﻦ ﺩﺍﺭﺩ

ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺳﺮﻭ ﺭﻋﻨﺎ ﺭﺍ طُفیل ﻭ ﺧـﻮﺷﻪ ﭼﯿﻦ ﺩﺍﺭﺩ

مَــلک ﺍﺯ ﻣُﻠﮏ ﺟــﺎﻭﯾﺪﺍﻥ ﺑــﺪﺍﺩﺵ ﭘـﺎﺩﺷﺎﻫﯽ ﺭﺍ

ﺑـــﻪ ﺭﻭﯼ ﻧﻘﺶ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺟــﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﮕﯿﻦ ﺩﺍﺭﺩ

پیـاپی ﺳﺎﺣـﺖ ﮔـﻞ ﺭﺍ ﺳﯿـﺎﺣــﺖ ﻣﯽ ﮐﻨـﺪ ﺑﻠﺒﻞ

کــه بـر بالای هـر شاخـه نوایی ﺩل نشین ﺩﺍﺭﺩ

ﺧـﺪﺍﯾﺎ ﺍﯾﻤﻨﺶ ﮔـﺮﺩﺍﻥ تو از چشم بد اندیشان

ﮐﻪ آن خورشید زیبا رو ﻃـﺮﺍﻭﺕ ﺑﺮ ﺟﺒﯿﻦ ﺩﺍﺭﺩ

بهـشت آرزوهــایـم همـانا ﮐـﻮﯼ ﺟـﺎﻧـﺎﻥ ﺍﺳﺖ

ﺧﻮﺵ ﺍﺯ ﺁنی که منزلگه ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧُﻠﺪ ﺑﺮﯾﻦ ﺩﺍﺭﺩ

ﮔﻨﻪ ﮐـــﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭﮔــﻪ ﺭﺍ ببـخش و ﻣﻬـــﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﻦ

ﮐــﻪ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﺣﺴﺎﺑﺶ ﺭﺍ ﮐــــﺮﺍﻡ ﺍﻟﮑﺎﺗﺒﯿﻦ ﺩﺍﺭﺩ

مـن آن فـرهادِ فـریادم کـه از بانو عسل گفتم

لبِ معشوقه شیرین است و شهدِ انگبین دارد